Söz uçar yarası kalır...

Bu aralar nedense keyfim yerinde... yani öyle arada saatte olsunlar geliyor gidiyor. geçtiğimiz hafta amcamlar, kuzenlerim, onların çocukları annemlere geldi. ben de gittim. insan özlüyor akrabalarını. artık kimse birbirine çok vakit ayırmıyor değil mi? mesela ben kuzenimin çocuğunu daha minicikken görmüştüm. 3,5 yaşına gelmiş... kan çekiyor, amma çok oynadık birlikte. bir de tam konuşamıyor. mesela yemek istiyorum diyecek.. "yemek" diyor sonrasında a-a-a-a-a diye sesler çıkarıyor.. sen kafadan tamamlıyosun.:)
hep birlikte eskileri andık, güldük, eğlendik... birbirimizle dalga geçtik. bir ara şöyle bir etrafıma baktım da... yani insan hep bir arada olmak istiyor. ama hepimiz öyle dağıldık ki istanbulun bir tarafına. ben çok özendim hep bütün akrabaları yakın oturan, sürekli kuzenlerin buluştuğu, geceleri buluşup sohbet ettiğin, okeyde hep fazladan oyuncuların olduğu sülalelere. araya kırgınlıkların, dargınlıkların girmediği dünyalara.. sonra vazo kırılıyor bir anda, tarihin bir noktasında, bir söz ediliyor, söz uçuyor ama yarası kalıyor. acıyor, sonra o yarayı bir başkası büyütüyor... büyüyor büyüyor, sonra o uçan söz bile kalmıyor; edilecek söz kalmıyor...
ben büyük aileleri seviyorum. eskiden annanemlerde toplanırdık bayramlarda. koccamaan bir aileydik, gülerdik dedemin islam'ın nur olduğuna dair hiç bitmeyen fetvalarına, annanemin ortalıkta telaşla dolaşmasına.. ikisi de hayatta ve hala bayramlarda birlikteyiz, ama olmuyor. birileri hep eksik oluyor, yarım kalıyor hayatlar...
benim ailem ilerde öyle olmayacak.. kendime söz veriyorum!