Yalnız hasta olunmuyor, ateşe bakacak biri lazım...

Şimdi yaz bitti mi? Geldi mi eylülle sonbahar? Haftasonu nasıl bir grip, nasıl bir grip... bu sinüslerimin artık bir icabına bakma zamanı geldi sanırım. bir ara yüzümün burundan yukarı alnımın sonuna kadar olan bölümünü kesip atasım geldi... sonra masanın önümde kaydığını gördüm. direniyorum, direniyorum, direniyorum... ama sonra bir düşüyorum. gümbürtt diye ses çıkıyor...
anlayacağınız ben bu havaları hesaplayamıyorum. bin metrobüse klima, gel işe klima... sonra da akamayan burun, ağrıyan bir baş, kırılan bir vücut.. hastalık anladım ki bir gün "pik" yapıyor; yani seni gerçekten yataklık yapıyor, ardından da geçiyor işte. aldım antibiyotik, minoset, burun damlası v.b. gibi ilaçları... dizdim işyeri masamın üzerine... hastalığımı yenmeye çalışıyorum...
bir de şunu söylemeden geçemicem. hastayken anladım ki, mutlaka etrafınızda sizden çok daha hasta olduğunu kabul ettirme çabasında olan bir sürü insan oluyor. hayır ben daha kötüyüm, hayır ben daha kötüyüm... ben hiç sevmiyorum saatlerce hastalığımdan söz etmeyi... bi anneme nazım geçer; eee o da olacak o kadar. insan anneyi görünce bir anda salıveriyor kendini fark ettim bir kez daha... onun ateşini ölçmesi, pişirdiği ıhlamur falan bir başka oluyor...
neyse hastalanmak kötü bir şey; ama en kötüsü hastayken yalnız olmak...
o zaman bilge di-yor-ki: yalnızlık allaha mahsustur, sevin sevilin...