Bir düğün, bir dost....

Düğün bitti... Sabah 10dan gece ikiye kadar iki çivinin üzerinde yürümek, onlar üzerine dans etmek, arada da araba kullanmak zorunda kalmamak dışında her şey mükemmeldi...

insanın en yakın arkadaşlarından birini evlendirmek ne güzel bir duyguymuş... resimleri aktaracak vakit bulamadım henüz ama çok artistik resimler çektim... (aktardığım gibi bu bloğun tepesinde görebilirsiniz.. bir de dansöz sürprizim var. en son dansözü erkek kardeşimin sünnetinde görmüştüm; yıl 92!:)

sabah kuaförden gece ayrılana kadar sağ işaret parmağın deklanşöre basmaktan helak oldu... gece elbisesi, ayakta topuklular, omuzdaysa kocaman bir makineyle fotoğraf çekmek çok da kolay olmadı, ama arkadaş uğruna her şey kadirdir!!!

3 kız kardeş ve bir anneden oluşuyor arkadaşımın ailesi... evden çıkarken annesine sarılışını asla unutamayacağım. onun çektiği bütün acıları, üzüntüleri, mutlulukları, sevinçleri biliyorum. sonra her şeyden bunaldığı bir anda Kaz Dağları'na tatile gitti ve orada şimdiki eşiyle tanıştı. Hayat ne ilginç değil mi; önümüze sunduğu hikayeler hep insanı şaşırtıyor.

Sonunda mutlu olduğunu bilmek ve bugün Roma'dan -hem de balayında- beni arayarak "Bilgeeeee burası ne güzel bir kenttt... Çok mutluyum" demesinden daha güzel bir duygu olamaz bir dost için... Bu dünya arkadaşlarsız ne kötü olurdu değil mi?

Düşünsenize, gecenin bir yarısında kaç kişiyi arama cesaretini gösterebilir ki bir insan 21'inci yüzyılda. lisedeyken bir arkadaşım vardı, derya; artık ayrı yollara sürüklendik. kimbilir nerededir şimdi. izini kaybedeli yıllar oldu. ama hatırlarım da lisede bütün gün birlikteydik; akşam da eve gelir telefonda en az 2 saat konuşurduk... dedikodu yapar kaynatırdık. ne konuşurmuşuz acaba o kadar?

Yıllar geçti, hayatlarımızdan birçok kişi geldi geçti. kimileriyle çok iyi olduk, sonra selamı bile kestik. zaman böyle galiba. çabuk sevilip çabuk unutuluyor insanlar. yani zaten zor bir dünyada başkalarının kusurlarını bularak küsmek ne komik geliyor... Ama ben yine de direniyorum geri kalanlarla::)) hep birlikte direniyoruz.
kimi izmirde, kimi karamürselde, kimi urfada, kimi romada, kimi de new york'ta... Bakıyorum da şöyle bir saat kaç, mevsim ne olursa olsun her an zilini çalıp içeri girebileceğim ne çok dostum, ne çok kapım var. Soru sormadan, sorgulamadan...
Benim kapım da onlara hep açık... Bilirler... Bir uçağa atlayıp, bir trene binip, arabayı gazlayıp gidebilme ve mutlaka size açılacak bir kapının varlığını bilmek, sadece bu "bilmek" duygusu bile insanı ne mutlu ediyor. Hele de artık herkesin birbirine yabancılaştığı, selam vermekten bile kaçtığı, kötü taraflarını bulmak için çabaladığı bir dönemde... Neyse ki ben şanslı azınlıktayım::))